ஷங்கர்ராமசுப்ரமணியன்

  கவிஞர் பச்சோந்தியிடமிருந்து இரவலாகப் பெற்ற ஷோபாசக்தியின் புதிய சிறுகதைத் தொகுதியான ‘ கருங்குயில் ’- ன் முதல் கதையான ‘ மெய்யெழுத்து ’ எனது பால்யகால வாசிப்பு நினைவின் மங்காமல் இருக்கும் புகைப்பட உருவமான திலீபனைப் பற்றியது என்பதால் காய்ச்சல் வந்தது போல அந்தக் கதையைப் படித்தேன் . கதையில் எட்டாம் வகுப்புச் சிறுவனாக ராகுலனுக்கு திலீபன் அறிமுகமானார் . அதே எட்டாம் வகுப்பில்தான் ஜூனியர் விகடனில் இந்திய அமைதிப்படையிடம் விடுதலைப் புலிகளின் சார்பில் சில கோரிக்கைகளை வைத்து உண்ணாவிரதம் இருந்து இறந்துபோன திலீபனின் புகைப்படங்களையும் செய்திகளாகப் படித்தேன் . ஆயுதப் போராட்டத்தில் இருந்த திலீபன் காந்தியின் வழியில் அமைதிப் போராட்டம் நடத்தி உயிர்நீத்தார் என்பது அப்போதைய புரிதலாக இருந்தது . திலீபனின் கண்ணாடி அணிந்த கண்கள் மறக்க இயலாதவை . நல்லூர் முருகன் கோயில் வீதியில் ஒரு பந்தலின் கீழே கூட்டத்துக்கு நடுவில் திலீபன் படுத்திருக்கும் வண்ணப்புகைப்படம் இந்தச் சிறுகதையைப் படித்தபோது மேலெழுந்துவந்தது . திலீபன் வழியாகவே விடுதல

(1949 - 2014) சாதி ஒடுக்குமுறை என்னும் வரலாற்றுத் துயரமும் நேசத்துக்குரிய ஆன்மாவைப் பிரிந்து வேகும் தனித்துயரமும் நீங்காத வலியின் சிறிய உலகம் மராட்டிய கவி நாம்தேவ் தசால் உடையது. `மொழியின் அந்தரங்க உறுப்பில் இருக்கும் மேகப்புண் நான்' என்ற கூற்று நூறு சதவீதம் பொருந்தும் உலகம் அவருடையது. ரணமும் நிணமும் வழியும் விமர்சனக் கருத்துகள் மேவும் சிக்கலும் உக்கிரமுமான படிமங்கள் இவர் எழுப்புபவை என்பதால் மொழிபெயர்ப்பதற்கும் கடினமானவை. அமெரிக்கக் கவிஞர் சார்லஸ் பூக்கோவ்ஸ்கி  பிரதிநிதித்துவம் செய்த விளிம்புநிலை வாழ்க்கையை ஞாபகப்படுத்தும் கவிஞர் என்றாலும் அவரின் கவிதைகளில் உள்ள விடுதலை அம்சமும் மகிழ்ச்சி, அழகு அம்சங்களும் நாம்தேவ் தசாலின் கவிதைகளில் கிடையாது. சாதியக் கட்டமைப்புள்ள இந்தியச் சூழலில் எழுதும் இவரிடம் அவற்றை எதிர்பார்க்கவும் முடியாது. ஏனென்றால் வலி, குரூரம், துயரம், இருள் மண்டிய உலகம் இவருடையது. மகாராஷ்டிர மாநிலத்தில் புனே நகரத்துக்கு அருகே உள்ள புர் கிராமத்தில் 1949இல் பிறந்தவர். தாயின் ஊர் கனெர்சார். கிராமத் திருவிழாக்களில் நடக்கும் தமாஷாவில் பாடப்படும் லாவணிப் பாடல்களை நன்றாகப் பாடக்