தமிழில் நவீனகவிதை என்னும் வடிவம் பலராலும் பழக்கத்தின் அடிப்படையிலும் , உளநமைச்சலின் பாற்பட்டும் பயன்படுத்தப்பட்டு வருகிறது . ஆனால் நவீனகவிதையின் அழகை , பார்வையை , கோணத்தை , மொழியை தொடர்ந்து புதுப்பித்து வருபவர்கள் சொற்பமே . அவர்களில் ஒருவர் தேவதச்சன் . தேவதச்சன் என்னும் கவிஞன் உலகத்தைப் பார்க்கும் கோணம் வாசகனுக்கு பரிச்சயம் இல்லாதது . நவீன கவிதையின் நுட்பமான வாசகர்கள் என்று கருதிக்கொள்வோரில் பெரும்பாலானவர்கள் , சமூகவியல் , அறவியல் , அரசியல் , உறவுகள் சார்ந்த உணர்வுத் தளத்திலேயே தொடர்ந்து கவிதை என்னும் அந்த வார்த்தைக்கூட்டத்தை அர்த்தப்படுத்தி வருகின்றனர் . ஆனால் தேவதச்சனின் கவிதைக் கண்ணாடி , நமது கண்களுக்குப் பரிச்சயமான இடத்திலேயே இருக்கும் நாம் பார்க்க மறந்த பொருட்களைத் தொடர்ந்து காட்டுகிறது . அர்த்தத்தின் பயனாளிகளை அது சற்றே தலை கிறுகிறுக்க வைக்கிறது . நானும் பிரபஞ்சமும் உறவுகொள்கிறோம் . நானும் பிரபஞ்சமும் தொடர்ந்து மாறிக்கொண்டிருக்கிறோம் . பரஸ்பரம் எங்களுக்குள் நடக்கும் வேதிமாற்றத்தை என்னிடம் உள்ள ஒரு நான் கவனித்துக்கொண்டே இருக்கிறது . ஆனந்தம் கொள்கிறது. அங்கே காரண ,