ஆற்றிடைத் தீவு ஷங்கர்ராமசுப்ரமணியன் எனது தொடக்கநிலைக் கவிதைகளை இப்போது படிக்கும்போது , அவை கருத்துகளால் , கதைகளால் , நாடகங்களால் நால்திசையிலும் இருந்து ஒளிவீசும் வீடாய் இருந்துள்ளதை உணரமுடிகிறது. மொழிப்பிரக்ஞை , வடிவ உணர்வு , அர்த்த அணுக்கம் , வார்த்தைச் சிக்கனம் கூடிவராத நிலையில் அவை இருந்தாலும் அவற்றின் மேல் படர்ந்திருக்கும் ஒளியைப் பார்க்கும்போது எனக்கு ஏக்கமாக உள்ளது. அந்தக் கவிதைகள் கடந்த நிலப்பரப்புகள் , முகங்கள் , உணர்வுகள் எல்லாம் மேலெழுந்து சமநிலையின்மையை உருவாக்குகிறது. பெருமிதம் , அசூயை , கூச்சம் , சுயகிண்டல் எனக் கலவையான உணர்வுகளை அடைகிறேன். அடுத்தடுத்த தொகுதிகளில் வெளிச்சம் குறைந்து , பயம் மிகுந்து , பேச்சொலியும் குறைவதை உணரமுடிகிறது. கதை முற்றிலும் அகன்று சிறுகாட்சிகளாக , ஒரு மின்னல்வெட்டாக கவிதைகள் மாறின. பேச்சின் அரவம் குறைந்துவிட்டது. நான் பேசுவதற்கு விரும்புவன். எனது கவிதைகள் என்னைப் பேசாத இடத்துக்கு இழுத்துப்போகிற தைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறேன். காலப்போக்கில் வடிவங்களின் மீது பெரும் ஏக்கம் உருவாகியுள்ளது. புதிய நிலப்பர