(ந. ஜயபாஸ்கரனின் சேகரிப்பிலிருந்து எனக்கு நேற்று தபாலில் வந்த நகுலனின் குறிப்பிடத்தகுந்த உரைநடைக் கவிதை ‘பூனை’. காவ்யா பதிப்பகம் வெளியிட்ட நகுலன் கவிதைகள் தொகுப்பில் இடம்பெறவில்லை.கவிஞர் நா. காமராசனின் ஆசிரியத்துவத்தில் வந்த பத்திரிகையான ‘சோதனை’யில் 1973-ம் ஆண்டு மே மாதம் வெளியாகியுள்ளது இந்த ‘பூனை’.நகுலனின் பிரத்யேக உலகம் தீவிரமாக இயங்கும் படைப்பு இது. காமத்தில், கலவி உணர்ச்சியில், அதன் வேகத்தில், இம்சையும் அகிம்சையும் பாலும் புலாலும் நீயும் நானும் வியர்வையும் ரத்தமுமாக அமானுஷ்யமும் மரணமுமாகப் பின்னிப் பிணைந்திருக்கும் விபரீத வசீகரத்தை பூனை வழியாக உருவாக்கியிருக்கிறார் நகுலன். சிருஷ்டி ரகசியம் சுடர்கிறது இப்படைப்பில்!) கட்டமைந்த உடல்கட்டு, தட்டை முகத்தில் கூர்ந்த முக்கோண வடிவை நினைவு கூரும் நாசி, உருண்டு ஜொலிக்கும் “நீல”க் கண்கள், மெத்தென்ற பாதம்; பழமொழியைப் பொய்யாக்கி, இரவைப் பகலாக்கி, பாலுக்கும் மீனுக்கும் ஒற்றுமை காட்டி உருவங்காட்டும் நின் உருவம்; நிசப்தத்தில் நினைவின் அடிச்சுவடும் மறைந்த நள்ளிரவில் இருட்குழம்பில், “இச்”சென்று ஊரும் சர்ப்பத்தின் அரவம் கேட்டு இரத்த
இரண்டு மூன்று நாட்களுக்கு முன்னால் வேளச்சேரி பூங்காவில் நடைப்பயிற்சியில் ஈடுபட்டுக் கொண்டிருந்த போது, முகக்கவசம் அணிந்த அறுபது வயதைக் கடந்த ஒருவர், நடைப்பயிற்சியை முடித்து பெஞ்சில் அமர்ந்து கழுத்தை மெதுவாக வலது புறமும் இடது புறமும் திருப்பி கடப்பவர்களைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். முகக்கவசத்தோடு இருந்த முகம் அச்சத்தை வெளியிட்டபடி இருந்தது. மக்கள் தொகையில் ஒரு வர்க்கத்தினரின் முகங்களில் பெருந்தொற்று காலத்துக்குப் பிறகும் முகக்கவசம், முகங்களிலேயே இயல்பாக ஒட்டித் தங்கிவிட்டது போலத் தோன்றுகிறது. அவர்கள் முகக்கவசத்தை பூர்வ இயல்பாக மாற்றிக் கொண்டுவிட்டனர். பெருந்தொற்றை முகாந்திரமாகக் கொண்டு முகக்கவசத்தை அவர்களது உறுப்பைப் போல மாற்றிக் கொண்டுவிட்டனர். முகக்கவசம் அவர்களை அச்சம் கொண்ட எலிகளாக மாற்றிவிட்டது. உயர்சாதியினரில் பலர், முகக்கவசத்துக்கு மிகவும் ஆசையோடு தகவமைத்துக் கொண்டுவிட்டனர். நான் இதற்கு முன்னர் வேலைபார்த்த ஊடக நிறுவனத்தின் தலைமைச் செயல் அதிகாரி, பெருந்தொற்றுக்குப் பிறகு, தனது அறையை விட்டே வெளியே வரவில்லை என்று சொல்லப்படுகிறது. சவரத்துக்குக் கூட யாரையும் அனுமதிக்காமல் தாடி இடுப