முந்தைய தினத்தின் குப்பைகள் கூட்டப்படும் சத்தம் மட்டுமே கேட்கும் காலையின் ஆளற்ற பேருந்து நிலையத்தில் தூசிக்கோளமாய் புலப்படத் தொடங்கும் ஒளியே உனக்கு வந்தனம் மேலாடைக்குள்ளும் உள்ளாடைக்குள்ளும் அடங்காமல் அலை போல எழுந்து பெருகும் யுவதியின் தடந்தோள் முலைகளை ஒளிரவைக்கும் தூய்மையான சூரியனே உனக்கு வந்தனம் சற்று முன்னர் சமுத்திரத்தில் உயிர்த்து இப்போது கருத்த முதியவளின் எடைத்தராசில் துடிப்பு நீங்கி துயிலும் மீன்களின் மீது ஈக்கள் போலப் படரும் கதிரே உனக்கு வந்தனம் விளையாடுபவர்கள் ஆடாதவர்கள் காலை நடையாளர்கள் வேடிக்கை பார்க்க குந்தியிருப்பவர்கள் என மைதானம் நிரம்பி இருக்கிறது. சிதறும் கூக்குரல்களின் நடுவே அவன் எப்போது இறந்தான் இன்னும் யார் பார்வைக்கும் அறியவராத அவன் சடலத்தின் மீது ஏறத்தொடங்கியிருக்கும் நோயுற்ற வெயில் நாயே உனக்கு வந்தனம்.