ஷங்கர்ராமசுப்ரமணியன்

காதலரின் உடைகளைக் களையும் காதலர் சின்னதாக , பெரிதாக இருக்கும் பித்தான்களை பாதிக்கு மேல் திறக்காமல் வீம்புசெய்யும் ஜிப்பை வசைபாடிக் கொண்டிருக்கும் காதலர்கள் .

வெறும் மூன்று பூக்கள் பூப்பதற்கு இரண்டு ஆண்டுகள் காத்திருக்க வைக்கும் எனது ‘டெசர்ட் ரோஸ்’ செடி அந்தக் காத்திருப்புக்கு முழுவதும் தகுதிகொண்டது. செவ்வரளியின் சாயலையொத்த பூதான் டெசர்ட் ரோஸ். என்றாலும் அதன் இளஞ்சிவப்பு, விளிம்பில் இழையாய் இருக்கும் ரத்தச்சிவப்பு, வெளிக்கோடுகள் துல்லியப்படாது வெளியோடு உருமயங்கும் தன்மை ஆகிய அம்சங்கள் டெசர்ட் ரோஸ்க்கு கூடுதல் வசீகரத்தைத் தருவதாக உள்ளது. சுற்றுக்கோடுகள் (contour) கூர்மையாகத் துடிக்காமல் வெளியோடு கோடுகள் மயங்கும் கூழாங்கல்லைப் போன்ற கலையில் கூடுதலாக அடைக்கலத்தை உணர்கிறேன்.  செய்நேர்த்தி, உள்ளடக்கம், கருத்து, மொழி, வடிவம் ஆகியவற்றின் கோடுகள் மங்கி மிருதுவாகி மயங்கும் ஒரு பாழ் வசீகர அனுபவத்தை தன் சிறுகதைகளின் வழியாகத் தந்ததனாலேயே, இன்றைக்கும் நம் மொழியின் அழியாத நினைவாக மௌனி இருக்கிறார்.  காலஞ்சென்ற கர்நாடக இசைக் கலைஞர்களில் மேதையென்று அறியப்படுபவரான எம். டி. ராமநாதன் பாடிய ‘மோக்ஷமு கலதா’ என்ற தியாகையர் இயற்றிய தெலுங்கு கீர்த்தனையைக் கேட்கும்போது, ஒரு வார்த்தைகூட புரியாவிட்டாலும், அந்தகாரத் தனிமையின் இருட்டிலிருந்து பிரார்த்தனை போல இரைஞ...

  உஷ்ணமான நீராவி இஸ்திரிப் பெட்டியால் என்னை அவள் மென்மையாக அழுத்தினாள். அல்லது தைத்துச் சீர்செய்ய வேண்டிய காலுறையைப் போல எனக்குள் கையை நழுவவிடுகிறாள். எனது ரத்தத்தின் தாரையைப் போல் அவள் பயன்படுத்துகிற நூல் உள்ளது. ஊசியின் கூர்மையோ ஒட்டுமொத்தமாக அவளுடையது. அவளுடைய அம்மா எச்சரிக்கிறாள். “ஹென்றிட்டா, வெளிச்சம் குறைந்த இடத்தில் உன் கண்களை நீ பாழாக்கிக் கொள்ளப் போகிறாய்”. அவள் சொல்வது சரிதான். உலகத்தின் துவக்கத்திலிருந்து வெளிச்சம், இத்தனை குறைவாக இருக்கவேயில்லை. எமது குளிர்கால பிற்பகல்கள் நூறு ஆண்டுகளுக்கு நீடிப்பதாகச் சில சமயங்களில் அறியப்பட்டிருக்கிறது.

நெப்போலிய காலத்தின் கடைசிப் படைவீரன் நான். கிட்டத்தட்ட இரண்டு நூற்றாண்டுகள் ஆகிவிட்டன. நான் இன்னமும் மாஸ்கோவிலிருந்து பின்வாங்கிக் கொண்டிருக்கிறேன். வெள்ளை பிர்ச் மரங்கள் ஓரம் கட்டி நிற்கும் சாலை அது. எனது முட்டி வரை சேறு நிரம்பியிருக்கிறது. ஒற்றைக்கண்ணி என்னிடம் ஒரு கோழிக்குஞ்சை விற்க விரும்புகிறாள். என்னைப் போர்த்த உடைகள் கூட இல்லை. ஜெர்மானியர்கள் ஒரு வழியில் போய்க்கொண்டிருக்கின்றனர். நான் இன்னொரு வழியில். ரஷ்யர்களோ வேறு வழியில் கைகளை ஆட்டி விடைகொடுத்தபடி செல்கின்றனர். என்னிடம் சடங்குகளில் பயன்படுத்தக்கூடிய ஒரு பட்டாக்கத்தி உள்ளது. அதைக் கொண்டு நான் எனது நான்கடி நீளமுள்ள தலைமயிரை வெட்டிக்கொள்கிறேன்.

கரும்புகையின் பின்னல் சடையாய் இருந்தாள் என் அம்மா. பற்றியெரியும் நகரங்கள்மீது என்னை அவள் துணியால் சுற்றிப் பிரசவித்தாள். ஒரு குழந்தை விளையாடுவதற்கேற்ப விசாலமாகவும் காற்றோட்டமான இடமாகவும் இருந்தது வானம். எங்களைப் போன்று நாங்கள் பலரையும் பார்த்தோம். புகையால் செய்யப்பட்ட ஆயுதங்களை தங்கள் மேலங்கிகளில் பொருத்த முயற்சித்தனர். சொர்க்கங்கள் அனைத்தும் நட்சத்திரங்களால் அல்ல- சுருங்கிய செவிட்டுக் காதுகளால் நிறைந்திருந்தது. 000 நான் ஜிப்சிகளால் திருடப்பட்டேன். எனது பெற்றோர்கள் மீண்டும் என்னைத் திருடி மீட்டனர். ஜிப்சிகள் என்னை மீண்டும் திருடிக்கொண்டு சென்றனர். இப்படியாக சில காலம் கழிந்தது. ஒரு சமயத்தில் நான் கூண்டுவண்டியில் எனது புதிய அம்மாவின் கருத்த காம்பைச் சப்பிக்கொண்டிருந்தேன். இன்னொரு சமயத்திலோ, எனது காலை உணவை நீண்ட சாப்பாட்டு மேஜையில் உட்கார்ந்து வெள்ளி ஸ்பூனால் அருந்திக்கொண்டிருந்தேன். வசந்தத்தின் முதல் நாள் அது. எனது தந்தைகளில் ஒருவர் குளியல் தொட்டியில் பாடிக்கொண்டிருந்தார்; இன்னொரு தந்தையோ வெப்ப மண்டலப் பறவையின் வண்ணங்களைக் கொண்ட ஒரு குருவியை நேரடியாகப் பார்த்து வரைந்துகொண்டிருந்தார்....

உலகம் இங்கே தன் மகத்துவத்தில் ஏற்கெனவே இருந்து கொண்டிருந்தது . யாருமே உனக்காகக் காத்திருக்காத இடம் எதுவோ அங்கே பின்மதிய ரயிலில் நீ பயணித்து வந்திருக்கிறாய் .   அதன் சலிப்பு காரணமாக யாருமே நினைவில் வைத்துக் கொண்டிருக்காத ஒரு நகரத்தில்தான் தங்குவதற்கான இடத்தைத் தேடும்போது ஒரேமாதிரித் தோன்றும் வீதிகளின் வலைப்பின்னலில் நீ உன்   வழியைத் தொலைத்தாய் .   உன்னைப் போலவே அப்போதுதான் நின்றுபோன தேவாலயக் கடிகாரத்தின்   கீழே முதல்முறையெனத் தோன்ற உனது காலடி ஓசைகளை நீ கேட்டாய் .   பிற்பகலின் மஞ்சள் ஒளியில் சுடரும் இரண்டு காலி வீதிகளுக்கு நடுவே உனது நடையை தொடர்வதற்கு முன்னால் திகைத்து நோக்க பகட்டில்லாத அகாதத்தின்   இரண்டு  நீளும் வழிகள் .

ஆயிரம் முறைகள் , எனது அங்கமாக இருக்கும் இரண்டு மொழிகளிலும் , எனது உதடுகள் உச்சரித்தன ; தொடர்ந்து மந்திர ஜெபத்தை எனது உதடுகள் உச்சரித்துக் கொண்டிருக்கவும் செய்யும் ; ஆனாலும் அதில் ஒருபகுதி மட்டுமே எனக்குப் புரிந்தது . இந்த நாளின் காலையில் – ஜூலை 1, 1967 – நான் ஒரு பிரார்த்தனையை முயற்சிக்க ஆசைப்பட்டேன் ; அது அந்தரங்கமானது ; வழிவழியாக வந்தது அல்ல . அப்படியான ஒரு முயற்சி மனிதசக்தியைத் தாண்டிய அர்ப்பணிப்பை வேண்டுவது என்று எனக்குத் தெரிந்திருந்தது . அந்தப் பிரார்த்தனையிலிருந்து எதையும் கோருவதற்கு நான் விலக்கப்பட்டவன் . எனது கண்களை இரவு நிரப்பக்கூடாது என்று வேண்டுவது பைத்தியக்காரத்தனம் ; குறிப்பாக சந்தோஷமாக , நியாயமாக அல்லது ஞானவான்களாக இல்லாத , பார்க்கும் திறனுள்ள ஆயிரம் மனிதர்களை நான் அறிவேன் . காலத்தின் அணிவகுப்பென்பது காரண காரியங்களின் வலையாக இருப்பதால் , கருணையின் பரிசாக எதைக் கேட்டாலும் , அது எத்தனைதான் சிறியதாக இருந்தாலும் , அந்த இரும்புவலையின் கண்ணியை உடைக்கவோ , ஏற்கெனவே உடைந்திருக்க வேண்டுமென்றோ கோருவதுதான் ....

  இறுதி அல்லாட்டமும் ஓய்ந்துவிட்டது , அவன் தற்போது தனிமையில் கிடக்கிறான் – உடைந்து போனவனாயும் புறக்கணிக்கப்பட்டவனாகவும் . கிடந்தவன் அப்படியே உறக்கத்துக்குள் மூழ்கிவிட்டான் . விழித்தெழுந்து பார்த்தபோது அவனது தினசரி இருப்பினுடைய பழக்கவழக்கங்கள் , இடங்கள் அவனுக்காகக் காத்திருந்தன . முந்தின நாள் இரவு நடைபெற்றது குறித்து அதிகம் யோசிக்கக்கூடாதென்று தனக்குத்தானே உறுதியெடுத்துக் கொண்டான் . அந்த உறுதியால் உற்சாகம் கொண்டு வேலைக்குச் செல்வதற்காக பதற்றமேயின்றி உடைகளை அணிந்தான் . ஏற்கெனவே செய்த வேலையையே திரும்பச் செய்யும் அலுப்பு காரணமான அசௌகரிய உணர்வுடனேயே , அலுவலகத்தில் பணிகளை சிறப்பாகவே மேற்கொண்டான் . அங்கிருந்த மற்றவர்கள் அவனைப் பார்த்தவுடன் கண்களைத் திருப்பிக்கொள்வதை அவன் பார்க்காமல் இல்லை ; அவன் இறந்துவிட்டானென்று அவர்களுக்கு ஏற்கெனவே தெரிந்திருக்கலாம் . அந்த இரவில்தான் துர்கனவுகள் தொடங்கின . அந்தக் கனவுகள் எந்த ஞாபகச்சுவடையும் அவனிடம் விட்டுச் செல்லவில்லை – திரும்ப வருமோ என்ற அச்சத்தைத் தவிர . காலத்தில் , அந்த அச்ச...

  வானக த்திலிருந்து பூமிவரை திரைச்சீலை தொங்குகிறது அங்கே மரங்கள் நகரங்கள் ஆறுகள் பன்றிக்குட்டிகள் மற்றும் நிலவுகள் உள்ளன . ஒரு மூலையில் அணிவகுத்துப் போய்க்கொண்டிருக்கும் குதிரைப்படை மீது பனி  பெய்து கொண்டிருக்கிறது இன்னொரு மூலையில் பெண்கள் நெல் நடவில் ஈடுபட்டிருக்கிறார்கள் .   நீங்கள் இதையும் பார்க்க முடியும் : நரி ஒன்று கோழியைத் தூக்கிச் செல்வதை, திருமணநாள் இரவில் ஒரு நிர்வாணத் தம்பதியை, ஒரு புகைத் தூணை, கொள்ளிக்கண் கொண்ட ஒருத்தி பால் வாளி ஒன்றில் உமிழ்வதை .   திரைச்சீலைக்குப் பின்னால் என்ன உள்ளது ? - வெளி , செழிப்பான   காலி வெளி .   தற்போது பேசிக்கொண்டிருப்பது யார் ? -           தொப்பியால்   முகத்தை மூடி உறங்கிக்கொண்டிருப்பவன் .   அவன் எழுந்தால் என்ன நடக்கும் ? -           அவன் நாவிதர் கடைக்குப் போவான் .   மற்றவர்களைப் போல்   அவனும்  ...