உத்தம உண்மை

இந்தக் காலையில் உணரும்

சத்தங்களுக்குப் பின்னால்

நிசப்தம் கனம் கொள்கிறது

நிசப்தத்தை ஒரு இடமாக

நிசப்தத்தை ஒரு நிலையாக

நிசப்தத்தை சிறுபுள்ளிகளாக

நானும் ப்ரவுனியும் கடக்கும்போது

தலையில் மட்டுமே உயிர் இருக்கும்

நோயுற்ற காகத்தை

இன்னும் அமைதி கலையாத

அந்த அடுக்குமாடிக் குடியிருப்பின்

வாசல் புல்தரையில் பார்த்தேன்

பறக்கவோ நடக்கவோ முடியாத

அந்தக் காகத்தில்

எல்லாம் அடங்கிக் கொண்டிருக்கிறது

ஒரு பூனை வந்தால் போதும்

அது இறுதியைத் தொட்டுவிடும்.

இப்படித்தான்

என் அம்மா வாயைக் குவித்துக் கண்களை

இங்கே இருந்து விலக்கி

வெறித்துக் காத்திருந்தாள்

காகம் தன் கூர் அலகைத் தூக்கி

ஒரு கருப்புப் பொட்டலத்தைப் போல்

வானத்தைப் பார்த்துக் காத்திருக்கிறது

மரணம் ஒரு இடமா

மரணம் ஒரு நிலையா

மரணம் ஒரு புள்ளியா

தெரியவில்லை

அம்மா சந்தித்ததை

இந்தக் காகம் சந்திக்கப் போகிறது

அம்மா அன்றைக்குக் கிளம்பிச் சென்றாள்

காகமே

நீ புறப்படுவதற்காக

ஆள்புழக்கம் இல்லாத புல்தரையில் வந்து வீற்றிருக்கிறாய்

அம்மா சென்றதற்கு

நீ செல்வதற்கு

அடுத்து

நானும் வருவேன் காகமே.